Door Bas Kammenga
Sportjournalist Bas Kammenga is een van de deelnemers aan Maak je schrijfdroom waar. Hij werkt aan een boek over basketbalclub Donar. Hieronder een van de schrijfoefeningen die hij schreef tijdens de schrijfdagen.
Niet dat het veel uitmaakte. Maar de kalender gaf aan dat het maandag was. Die ene blauwe dag in februari waar wereldwijd het minste plezier aan wordt beleefd. Inderdaad zo’n dag. Uiteraard ging de wekker te vroeg. Was het ongelofelijk lastig om uit bed te komen. En natuurlijk was ook nog de tandpasta op. Precies nog zo’n laatste straaltje drab en het geluid van een bijna lege knijpfles ketchup. Het ontbijt smaakte niet. De thee was de slap en de eerste slok net te heet, waardoor je er nog de rest van de ochtend aan herinnerd wordt door een gevoelig puntje van je tong.
Het kostte veel moeite om op het gebruikelijke tijdstip van precies drie minuten over acht in vol regenpakornaat weg te fietsen. En net als al die andere keren hield het pak wel de regen buiten, maar zorgde de hitte voor een andere vorm van vocht aan de binnenkant van de hermetisch afgesloten kleding. De verkeerslichten onderweg hadden volledig maling aan het eeuwige vaste ritme en de volgorde rondom een kruispunt waarin ze van rood naar groen sprongen en terug. Wat nou slimme stoplichten, die stelselmatig de langste wachtrij van auto’s eerst laten gaan en dan ook nog de bussen voortrekken. Juist bij dit weer zou je de meest kwetsbare deelnemers willen matsen. Maar nee hoor, uiteraard was de wachttijd langer in dit hondenweer. Natuurlijk ook volledig voorspelbaar. En dus stond de fietser om stipt vijf minuten voor half negen voor zijn kantoorgebouw om zich vervolgens om stipt één minuut voor half negen te melden in opnieuw een rij, nu van wachtenden voor de koffieautomaat. De dagelijkse optocht van keuken naar kantoor was een koddig schouwspel op zich. De mens en zijn voorspelbaarheid. Diezelfde grap van diezelfde collega en dan ook nog eens die wekelijkse e-mail, altijd om 9.29 uur verzonden: of iedereen zijn bedorven waren wel even uit de gezamenlijke koelkast zou willen halen. Niet dat het enig effect had. Want wie iets vergeten was in de koelkast, was juist dat vergéten zeker al wel weer vergeten. Dus zou de op vrijdagmiddag voor het laatst geleegde vuilnisbak om precies vijf minuten voor twaalf door diezelfde collega worden gevuld om ook altijd standaard om vijf minuten voor half zes in de middag weer te worden geleegd door de schoonmaak die dagelijks standaard om vijf minuten voor het afgesproken tijdstip met groot materieel de kantoorgang zou blokkeren. En daarmee te zorgen voor een rituele opstopping die ook voorkomen had kunnen worden.
Foto van Noah Dominic Silvio op Unsplash